«Προοδευτικοί» αντισημίτες. Το απρόσμενο δεκανίκι της Ακροδεξιάς

Ποικίλες αντιδράσεις προκάλεσε στο δημοσιογραφικό τοπίο της Γερμανίας η είδηση για μια δήλωση του Ματίας Ντέπφνερ, CEO του μεγαλύτερου ψηφιακού εκδοτικού οίκου της χώρας (και της Ευρώπης) Axel Springer, με την οποία απάντησε στις εσωτερικές αντιδράσεις αναφορικά με την απόφαση του οίκου να υψώσει για μία εβδομάδα τη σημαία του Ισραήλ στα γραφεία του.

Σε τηλεδιάσκεψη η οποία απευθυνόταν στους 16.000 υπαλλήλους του Axel Springer σε όλο τον κόσμο, ο Ντέπφνερ είπε το εξής: «Νομίζω και σας το λέω ειλικρινά πως ένα άτομο το οποίο έχει θέμα με το να υψωθεί εδώ η ισραηλινή σημαία μετά από μία εβδομάδα αντισημιτικών διαδηλώσεων οφείλει να ψάξει για νέα δουλειά».

Ανταγωνιστικά ΜΜΕ έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Ντέπφνερ και τον οίκο Springer για υποκρισία υποδεικνύοντας, πολύ ορθά, ότι είναι παράξενο ο οίκος ο οποίος εκδίδει την «Die Welt» και ακόμα χειρότερα, θα προσέθετα, την «Bild», και ο οποίος περνά αρνητικά και ξενοφοβικά μηνύματα με κάθε ευκαιρία, ειδικά για τους μουσουλμάνους, να έχει ξαφνικά αυτού του είδους την ευαισθησία για τους Εβραίους ή για κάποιον άλλον.

Πέρα από τα κίνητρα, όμως, υπάρχουν και τα γεγονότα. Και είναι απείρως σημαντικότερο να μην τα χάνει κανείς ψάχνοντας το γιατί λέει κάποιος κάτι όταν αυτό που λέει είναι απολύτως ορθό. Και στην περίπτωση του Ντέπφνερ ήταν. Το εξήγησε με το πιο κάτω.

«Μετά από αυτές τις εβδομάδες φρικτών αντισημιτικών διαδηλώσεων είπαμε να υψώσουμε για μία εβδομάδα στα κεντρικά μας γραφεία, δίπλα από την ευρωπαϊκή σημαία, τη γερμανική και τη σημαία του Βερολίνου, τη σημαία του Ισραήλ ως ένδειξη αλληλεγγύης. Δεν αποδεχόμαστε αυτών των ειδών τα επιθετικά αντισημιτικά κινήματα».

Το «Υποστηρίζουμε τους Εβραίους και το δικαίωμα ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ», υπενθύμισε, είναι καταγεγραμμένο πλέον ως μία από τις πέντε βασικές αρχές οι οποίες διέπουν το συγκρότημα Axel Springer.

Είχαν προηγηθεί αρκετές μέρες διαδηλώσεων αλλά και επεισοδίων σε γερμανικές πόλεις, ανάμεσά τους το Βερολίνο, το Αμβούργο και το Αννόβερο, στις οποίες καταγράφηκαν δύο τουλάχιστον επιθέσεις σε συναγωγές και στις οποίες υπό το πρόσχημα της αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους -εδώ και στη… Χαμάς- διαδηλωτές με παλαιστινιακές αλλά και τουρκικές σημαίες πορεύτηκαν σε... συναγωγές και φώναξαν ξεκάθαρα αντισημιτικά συνθήματα προκαλώντας την αντίδραση της ίδιας της Άνγκελα Μέρκελ και του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου στη Γερμανία.

Και είναι γεγονός πως εδώ και καιρό, στην Ευρώπη και αλλού, η μοναδική διαφορά των άκρων της Αριστεράς και της Δεξιάς σε σχέση με τον αντισημιτισμό είναι πως η πρώτη ισχυρίζεται ότι δεν διακατέχεται από κάτι τέτοιο αλλά στην πραγματικότητα εργαλειοποιεί το παλαιστινιακό ζήτημα για να δαιμονοποιήσει οτιδήποτε έχει να κάνει με το Ισραήλ και τον εβραϊκό κόσμο -αλλά και πάλι όχι τη Χαμάς η οποία χρησιμοποιεί αποδεδειγμένα πια τους αμάχους στη Γάζα ως ασπίδα- ρίχνοντας νερό στον μύλο του αντισημιτισμού ο οποίος καταγράφει μια δραματικά ανησυχητική αύξηση.

Το Παλαιστινιακό είναι ζήτημα πολιτικό. Το να στρέφεται κανείς εναντίον οποιουδήποτε έχει την όποια συμπάθεια για το αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ δικαίωμα ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ -και πάλι εδώ χωρίς να ευαισθητοποιείται όταν οι ακραίοι των Αράβων ή το Ιράν ζητούν επίσημα τον αφανισμό του Ισραήλ από τον χάρτη- είναι αντισημιτισμός. Ακόμα κι όταν δεν είναι εκ προθέσεως τέτοιος, εκεί οδηγεί.

Πόσω μάλλον με πρόσχημα τους Παλαιστίνιους να αυξάνονται καθημερινά σε όλη την Ευρώπη οι επιθέσεις σε Εβραίους με την όποια εμφάνιση υποδηλοί την ταυτότητά τους, να βεβηλώνονται τοίχοι συναγωγών, κέντρα εβραϊκών κοινοτήτων και νεκροταφεία και να θεωρείται αυτό εντάξει επειδή δεν τα κάνουν οι κακοί νεοναζί (μόνο) αλλά και οι «αγανακτισμένοι» των μουσουλμάνων και των ούτω καλούμενων προοδευτικών της Αριστεράς. Δεν υπάρχει καμία διαφορά δυστυχώς.

Όπως επίσης δεν υπάρχει όταν ένας Εβραίος φοβάται δικαιολογημένα τον προπηλακισμό ή και τη φυσική βία και από τους μεν και από τους δε εάν κυκλοφορήσει με κιπά σε μια ευρωπαϊκή πόλη. Καθημερινό φαινόμενο αποτελούν πλέον τα περιστατικά που καταγράφονται.

Η δαιμονοποίηση των Εβραίων μέσα από την πολιτικά ορθή «αριστερόστροφη» δαιμονοποίηση του Ισραήλ και τη μονόπλευρη προσέγγιση στο Παλαιστινιακό αλλά και στο δικαίωμα των προσφύγων, που η ίδια η Ευρώπη με το Ολοκαύτωμα και τη δολοφονία έξι εκατομμυρίων ανθρώπων έτρεψε σε φυγή, να ζουν σε ένα μέρος του 0,5% της επικράτειας των αραβικών εδαφών μαζί με 1,2 εκατομμύρια Εβραίους της Ανατολής, τους οποίους ανάγκασαν μέσα από πογκρόμ και διώξεις οι Άραβες να φύγουν από αραβικά κράτη στα οποία ζούσαν από την εποχή της αρχαίας Βαβυλωνίας, είναι κι αυτό αντισημιτισμός.

Όπως κι αν μασκαρεύεται.

Και αυτό το αντιλαμβάνονται ολοένα και περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες οι οποίες, όπως και όλοι μας, απαιτούν την ίδια ώρα να βρεθεί μια δίκαιη λύση στο Παλαιστινιακό και να συνυπάρξει το Ισραήλ με μια κανονική παλαιστινιακή οντότητα. Σίγουρα όχι με τρομοκράτες και σκοταδιστές όπως η Χαμάς, την οποία χρησιμοποιεί το Ιράν αλλά και η Τουρκία για τα πολιτικά τους παιχνίδια. Ακριβώς για να εμποδίσουν την ειρήνευση στην περιοχή.

Το ζήτημα των ευθυνών ισραηλινών κυβερνήσεων για την αύξηση της επιρροής των εξτρεμιστών ανάμεσα στους Παλαιστίνιους είναι πολύ μεγάλο, όπως και πολύ σοβαρό. Είναι όμως επίσης πολιτικό ζήτημα. Και δεν κάνει τους Εβραίους ούτε τους Ισραηλίτες τέρατα, ούτε καταργεί -επειδή κάποιοι εθελοτυφλούν- το πρότυπο κράτους που είναι σε αμέτρητα πράγματα το Ισραήλ παγκοσμίως. Άλλο είναι η κριτική και άλλο ο φανατισμός και η άγνοια ως επιλογή.

Όταν το «Free Palestine» καταλήγει στο ίδιο χαράκωμα με την άρνηση του δικαιώματος ύπαρξης του Ισραήλ και στο τέλος με το «Arbeit Macht Frei», τότε έχουμε υποχρέωση να απαντούμε και να εξηγούμε συχνά ακόμα και μη δημοφιλή σε πολλούς πράγματα, τα οποία θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.

Είναι τόσο, μα τόσο απλό.